حواست اگه نباشه

"حواست که نباشد، یک روز به خودت می آیی که کار از کار گذشته است. می بینی توی همه
ی سوراخ سنبه های زندگیت ریشه دوانده است. همه جا تکثیر شده است. می بینی حالا محیط اطرافت جور دیگری تعریف می شود؛ می شود عطری که "او" می زند"، آهنگی که "او" گوش می دهد، لباسی که با لباسِ "او" سِت شده است، غذای مورد علاقه "اش"، رنگ مورد علاقه "اش"، بِرَند مورد علاقه "اش". می بینی بدون آن که فهمیده باشی، صفحه های تقویمت را به نام خودش مصادره کرده است، با تاریخ تولدش، با تاریخِ نخستین دیدار، نخستین بوسه، نخستین هم آغوشی. می بینی آرام آرام خاکِ قلمروِ پادشاهیت را فتح کرده است، اصلا تمام شهر را فتح کرده است: كافه مي شود "کافه ای که با هم می رویم"، پارك مي شود "پارکی که با هم در آن قدم می زنیم"، خيابان مي شود "خیابانی که با هم یک بار به سیم آخر زدیم و با سرعتی دیوانه وار در آن راندیم". گاهی فکر می کنم کاش قلب آدم به جای این همه بطن و دهلیز و سرخرگ و سیاهرگِ تو در تو، یک جایی می داشت مثل Control Panel ویندوز. موقعی که می دیدی که دیگر وقتش رسیده، که دیگر دوستت ندارد، می رفتی توی کنترل پنلِ قلبت، روی اسمش کلیک می کردی و گزینه ی Uninstall را انتخاب می کردی. بعد در جواب این سوال که می پرسید:
"Are you sure you want to remove this person and all
of its components from your life?"
می گفتی "بله. مطمئنم. اگر یک چیز توی زندگیم باشد که در موردش اطمینان دارم، جواب همین سوالِ لعنتیست". بعد می نشستی، درحالی که نگاه می کردی به این نوار آبی رنگی که آرام آرام از سمت چپ شروع می کند به پر شدن، سیگاری دود می کردی تا ریمووش کند. خودش را و همه ی خاطراتش را، هدیه ها و یادگاری هایش را، پیغام هایش را، آهنگهایش را، عطرش را... همه ی component هایش را.
حواست اگر نبوده باشد، روزی که بگوید "خداحافظ"، آنچه ویرانت خواهد کرد چیزهایی که با رفتنش از زندگیت می برد نیست، چیزهاییست که پس از رفتنش در سوراخ سنبه های زندگیت به جا خواهد گذاشت."