شیراز : آرامگاه حافظ

خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی معروف به حافظ شاعر پارسی گوی بود که بسیاری از ایرانیان آثار او را اوج ادبیات فارسی می دانند. آثار او اغلب در خانه‌های مردم فارسی‌زبان یافت می‌شود که شعرهای او را از یاد می‌گیرند و همچنان از آن‌ها به عنوان ضرب‌المثل و ضرب‌المثل استفاده می‌کنند. زندگی و اشعار او موضوع تحلیل، تفسیر و تفسیر بسیاری شده است و بیش از هر نویسنده دیگری بر نگارش فارسی پس از قرن چهاردهم تأثیر گذاشته است.

حافظ را بیشتر به خاطر شعرهایی می‌شناسند که می‌توان آن‌ها را «ضد نومی» و با استفاده قرون وسطایی از اصطلاح «تئوسوفی» توصیف کرد. اصطلاح «تئوسوفی» در قرن‌های 13 و 14 برای نشان دادن آثار عرفانی توسط «نویسندگانی که فقط از کتاب‌های مقدس الهام گرفته‌اند» (که از الهیات متمایز می‌شود) استفاده می‌شد. حافظ عمدتاً در نوع ادبی غزل یا غزل سروده است که سبکی ایده آل برای بیان وجد الهام الهی در قالب عرفانی اشعار عاشقانه است. او صوفی بود.


مضامین غزلیات او شامل معشوق، ایمان و نفاق افشاگر است. او در غزلیاتش به عشق، شراب و میخانه‌ها می‌پردازد که همگی وجد و رهایی از قید و بند را ارائه می‌کنند، چه در رهایی واقعی دنیوی و چه در صدای عاشق که از عشق الهی سخن می‌گوید.[8][منبع خود منتشر] تأثیر او بر زبان فارسی. گویندگان در پیشگویی با اشعار او (فال حافظ، تا حدودی شبیه به سنت رومی sortes vergilianae) و در استفاده مکرر از اشعار او در موسیقی سنتی ایرانی، هنرهای تجسمی و خوشنویسی ایرانی ظاهر می‌شوند. آرامگاه او اغلب زیارت می شود. اقتباس، تقلید و ترجمه اشعار او به تمام زبان های اصلی وجود دارد.