چگونە میگرن را درمان کنیم

چگونه میگرن را درمان کنیم؟
درمان‌های کنونی برای میگرن شامل داروهای حاد، داروهای پیشگیرانه و درمان‌های غیردارویی است. باید تاکید کرد که درمان دارویی پایه اصلی مراقبت از میگرن است، زیرا شواهد محدودی برای حمایت از استفاده گسترده‌تر از درمان‌های غیردارویی وجود دارد.
داروهای حاد، همانطور که از نام آن پیداست، برای درمان حملات حاد میگرن استفاده می‌شوند و باید در اوایل مرحله سردرد، زمانی که درد هنوز خفیف است، مصرف شوند. این امر شانس موفقیت درمانی را افزایش می دهد، اما برای جلوگیری از مصرف بیش از حد منظم که می تواند به ایجاد سردرد ناشی از مصرف بیش از حد دارو کمک کند، احتیاط لازم است. توصیه می شود به همه بیماران مبتلا به میگرن داروهای حاد پیشنهاد شود.
داروهای حاد با اثربخشی مبتنی بر شواهد شامل داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی، تریپتان ها، گپانت ها و دیتان ها هستند، در حالی که اپیوئیدها، باربیتورات ها و آلکالوئیدهای ارگوت خوراکی داروهایی هستند که باید از آنها اجتناب کرد. داروهای ضد استفراغ مکمل های خوراکی مفیدی برای بیمارانی هستند که در طول حملات میگرنی دچار تهوع و/یا استفراغ می شوند.
مراقبت از میگرن اغلب با خود مدیریتی آغاز می شود. در واقع، برخی از افراد مبتلا به میگرن می توانند با استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (مانند ایبوپروفن، آسپرین، دیکلوفناک پتاسیم) که به عنوان مسکن های بدون نسخه فروخته می شوند، خود را کنترل کنند. اگر خود مدیریتی باعث تسکین درد ناکافی شود، مراقبت از میگرن باید در مراقبت های اولیه برای اکثر افراد مبتلا به میگرن آغاز شود و حفظ شود. پزشکان مراقبت های اولیه می توانند تشخیص میگرن را بر اساس سابقه پزشکی ایجاد کنند، علل ثانویه را حذف کنند و از الگوریتم های درمانی مبتنی بر شواهد استفاده کنند. ارجاع به مراقبت های تخصصی باید محدود به افرادی باشد که میگرن آنها از نظر تشخیصی چالش برانگیز است، درمان آنها دشوار است یا به دلیل بیماری های همراه پیچیده است. به عنوان مثال، توصیه می شود افراد مبتلا به میگرن مزمن به مراقبت های تخصصی ارجاع داده شوند.
داروهای پیشگیرانه کاهش دفعات میگرن، مدت زمان و/یا شدت درد را هدف قرار می دهند. شروع درمان پیشگیرانه بر اساس مورد به مورد تصمیم گیری می شود، اما معمولاً برای بیمارانی توصیه می شود که علیرغم استفاده بهینه از داروهای حاد، میگرن همچنان کیفیت زندگی آنها را مختل می کند. نشانه دیگری برای درمان پیشگیرانه، استفاده بیش از حد از داروهای حاد است.
برای سال‌ها، گزینه‌های پیشگیری از میگرن به سمت داروهایی که برای سایر بیماری‌ها ایجاد شده‌اند اما بی‌خطر و موثر برای میگرن هستند، طراحی شده‌اند. اینها شامل داروهای ضد افسردگی، ضد فشار خون، ضد تشنج ها و انابوتولینوم توکسین A هستند. اکنون، دسته جدیدی از داروهای پیشگیرانه مخصوص میگرن ظهور کرده اند که مولکول سیگنالینگ CGRP یا گیرنده آن را هدف قرار می دهند. در بسیاری از کشورها، محدودیت‌های نظارتی، استفاده از درمان‌های هدفمند onabotulinumtoxinA و CGRP را برای افراد مبتلا به میگرن که سایر داروهای پیشگیرانه در آنها شکست خورده یا منع مصرف دارند، محدود می‌کند. لازم به ذکر است که این محدودیت‌ها به این دلیل است که درمان‌های هدفمند onabotulinumtoxinA و CGRP در مقایسه با استفاده از داروهای ضد افسردگی، ضد فشار خون و ضد تشنج، گران‌تر و کمتر در دسترس هستند.
از درمان‌های غیردارویی نیز می‌توان برای مراقبت از میگرن استفاده کرد، چه به عنوان مکمل داروهای حاد و پیشگیرانه یا در صورت منع مصرف دارو، به جای آن‌ها. برخی شواهد از استفاده از دستگاه‌های تعدیل‌کننده عصبی غیرتهاجمی حمایت می‌کنند. درمان زیستی رفتاری نیز می تواند گزینه دیگری باشد که در بیماران واجد شرایط باید در نظر گرفته شود.
در نهایت، تغییرات سبک زندگی می تواند برای افراد مبتلا به میگرن که کیفیت خواب پایین، سطوح بالای استرس و/یا آمادگی جسمانی دارند، مفید باشد، هرچند هر تغییری نباید منجر به رفتار اجتنابی غیرضروری شود.