آموزش تاب آوری اجتماعی بخش شانزدهم

تاب آوری اجتماعی از ظرفیت و توانایی خاصی در افراد و گروهها، خانواده و جوامع صحبت میکند که عمدتا یادگیری و سازگاری در تغییرات تحمیل شده، و همچنین قدرت تطبیق با شرایط و متقضیات را در بر خواهد داشت؛ این به ساده ترین معنا برخورداری از آغازی همیشگی است.

احیای مهربانی، توسعه سازگاری، قدرت مبتنی بر انعطاف، سرمایه و سازندگی اجتماعی را تقویت میکند و هم زمان موجب و دستاورد تاب آوری است. زمانی که جامعه ای با نیازهای تازه، خطرات و یا تهدیدات مواجه میشود دچار درهم شکستگی و بحران خواهد شد.از این رو بسیاری از متون بازگشت سریع به شرایط قبل از بحران را تاب آوری نامیده اند. و براین اساس مطالعات تاب آوری ماموریت اصلی خود را برگشت پذیری در سریع ترین زمان ممکن، و با حداقل آشفتگی و حفظ شایستگی میداند. توسعه تاب آوری باعث میشود که امداد و حمایت های اجتماعی به هنگام و هماهنگ، فراگیر و جامع درحد بهینه اعمال گردد.

تاب‌آوری در این دسته از مطالعات به صورت «واکنش هدفمند به واقعیت‌های ساختاری در نابرابری های اجتماعی» مفهوم‌سازی می‌شود (شیفر و همکاران، 2009، ص 232؛ وندرپلات، 2015). همان‌طور که وندرپلات اشاره می‌کند، هدف از پژوهش‌های انتقادی تاب‌آوری این است که «رابطۀ بین ساختارهای نظام‌مند و بوم‌شناسی‌های اجتماعی مشخص و واضح شود و آشکار شود که ساختارهای نظام‌مند چگونه باعث دوباره ایجاد شدن و بازتولید نابرابری در بوم‌شناسی‌های اجتماعی می‌شود» (وندرپلات، 2015).
علاوه بر ساختارشکنی و رسیدن به منشأ چالش‌ها، پرسش‌هایی نیز در باب بُعد زمانی چالش‌های داخلی و خارجی مطرح شده است. بین تهدیدهای با شروع سریع مانند گردباد و تهدیدهای مستمری مانند تبعیض تمایزاتی ایجاد شده است.
برخی محقیقن بر اهمیت تعریف تاب‌آوری با توجه به تجارب روزمره تأکید دارند، حال آن‌که بقیه از استفاده از اصطلاح تاب‌آوری برای بررسی بحران و شوک‌های ناگهانی دفاع می‌کنند. همچنین شماری از مطالعات بر ضرورت بررسی تجربۀ چند گرفتاری و مشکل ناگهانی و پایدار اصرار می‌ورزند (کک و ساکداپولراک، 2013).